 Það var sólríkur dagur í sveitinni, heiðskýr himinn og sólin átti greiðan aðgang inn um stóra glugga sumarhússins. Sólin lýsti einnig upp hjarta mitt og ég tók létt dansspor á meðan ég undirbjó morgunverðinn minn. Ég fann fyrir mikilli gleði og fylltist þakklæti fyrir lífið og þetta dásamlega sólríka andartak sem það færði mér. Ég opnaði út á verönd, andaði að mér gróðurilminum og heyrði að fuglarnir voru að syngja sitt ljúfasta lag. Mig langaði allt í einu að deila þssari dýrð með einhverjum og eins og sannri nútímamanneskju sæmir greip ég símann minn og sendi vinkonu minni skilaboð um að ég væri stödd í paradís. Örfáum andartökum síðar fékk ég skilaboð frá lífinu sjálfu um hversu viðkvæmt og hverfult lífið er því á örskotsstundu tók það allt aðra stefnu. Lítill fugl kom fljúgandi inn, flaug beint á vegg og datt í gólfið. Ég stóð sem frosin eitt andartak en hljóp svo til og opnaði stóra glugga svo meiri líkur væru á að fuglinn kæmist greiðlega út aftur. Fuglinn hóf sig til flugs en í stað þess að fljúga út um gluggann flaug hann á lokaðan glugga. Hann féll í gólfið og lá þar hreyfingarlaus en ég sá að hann var enn lifandi því hann andaði ótt og títt. Ég tók hann varlega upp og gekk með hann út á verönd. Þar lagði ég hann niður, strauk honum og vonaði að hann myndi jafna sig fljótt. Ég sat hjá honum og talaði til hans, sagði honum að hann þyrfti ekkert að óttast. Stuttu síðar hætti hann að anda og lá örendur fyrir framan mig. Á þeirri stundu gerðist eitthvað innra með mér. Mér fannst ég sjá stóru lífsmyndina eitt andartak. Ég áttaði mig á mikilvægi þess að streitast ekki á móti lífinu, sem er á stöðugri hreyfingu, með því að halda dauðahaldi í hugmyndir mínar og venjur, sem væru oft bæði gamlar og úreltar. Lífið hefði sinn gang og það sem ég gæti best gert væri að þvælast ekki of mikið fyrir, hvorki sjálfri mér né öðrum heldur sleppa takinu og taka hvert skref með opnum hug og hjarta og þakklæti fyrir hvert andartak sem mér væri gefið.
Zen meistarinn Thich Nhat Hanh orðar þetta svona: „Á hverjum morgni færir lífið mér 24 glænýjar stundir og ég legg mig fram við að lifa þeim á einstakan hátt - hvert andartak, hverja klukkustund sem ég hef fengið að gjöf. Ég æfi mig í að horfa á samferðarfólk mitt með augum samkenndar og inni öll mín verk af hendi af hjartans einlægni - það er lífið. Leyndarmál lífsins er að ganga á þann hátt að hvert skref er lífið sjálft“. Heildarmyndin varð mér ljós eitt augnablik en síðan fann ég fyrir fyrirstöðu svona eins og það hlyti að vera eitthvað sem ég gæti gert til að breyta þessari atburðarrás því hún var mér alls ekki að skapi. Í gegnum hugann fóru ótal hugsanir um hvað ég hefði getað gert til að koma í veg fyrir þetta, ég hefði t.d. ekki átt að hafa svona galopið út, ég hefði ekki átt að hlaupa til og opna fleiri glugga því það hefði gert fuglinn hræddari og komið í veg fyrir að hann hefði farið sömu leið út o.s.frv. Engin þessarra hugsana breytti hins vegar þeirri staðreynd að fuglinn lá dáinn á veröndinni og það var ekkert sem ég gat sagt eða gert sem blési í hann lífi á ný. Það besta sem ég gat gert var að sætta mig við lífið - eins og það birtist þetta andartak. Ég fann fyrir sársauka og vanmætti en ég ákvað, þrátt fyrir mikla löngun til að standa upp og hrista þetta af mér, að sitja kyrr og ýta tilfinningunum og hugsununum ekki í burtu. Ég beindi athyglinni að andardrættinum og leyfði hugsunum að koma og fara án þess að hindra þær. Ég reyndi ekki að stýra þeim eða breyta heldur einungis að anda þeim að mér og frá. Smám saman fann ég hvernig viðnám hugans minnkaði og í staðinn fann ég fyrir einhvers konar sátt og samkennd. Ef ég hefði átt þess kost að stýra atburðarrásinni hefði framvindan verið önnur. Fuglinn hefði jafnað sig og hafið sig hátt til flugs á meðan ég hefði tekið létt dansspor á veröndinni og veifað til hans. Ég er óendanlega þakklát þessum litla fugli sem flaug svo óvænt inn í líf mitt með boðskap um hversu viðkvæmt og dýrmætt líf okkar er og hversu mikilvægt hvert skref á lífsleiðinni er því við vitum ekki hvað bíður okkar handan við hornið. Það sama á við um okkur og fuglinn, það skiptir ekki alltaf máli hversu margir leiðir eru færar, við tökum ekki eftir þeim og einblínum á lokaða leið vegna þess að við erum full af ótta og þorum ekki að sleppa tökunum og treysta lífinu. Förum sömu troðnu slóðina afþví við erum hrædd við breytingar, hið óþekkta. Notumst við gömul hegðunarmynstur sem eiga ekki lengur við og skapa sársauka og þjáningu. Höldum oft fast í fortíðina og látum okkur dreyma um framtíðina, sem rænir okkur möguleikanum á að lifa í núinu - sem er það eina sem við raunverulega höfum. Þegar fyrsti Ford bílinn kom á markað var hann ekki með bakkgír. Það skapaði erfiðleika því það þurfti að fara ýmsar krókaleiðir til að komast á áfangastað. Það er heldur ekki bakkgír á lífinu og ekki hægt að fara afturábak. Engin tímavél er til enn nema í bíómyndum og leiðin liggur því aðeins fram á við, andartak fyrir andartak, með fortíðina í farteskinu - leiðarljós sem lýsir lífsins leið. „Þegar blekkingar hugans hverfa inn í myrkrið snúum við aftur til þagnarinnar. Þessi þögn er eins og íslenskt landslag, þrungin óendanlegri fegurð, víðáttu og friðsæld. Þannig er hugurinn í hugleiðslu, mikilfenglegur og víðáttumikill, án upphafs og enda.“ Jakusho Kwong Roshi |
RSS Feed
